سنگ گور

ای رفته زدل، رفته ز بر، رفته زخاطر

بر من منگر تاب نگاه تو ندارم

بر من منگر زانکه بجز تلخی اندوه

در خاطر از آن چشم سیاه تو ندارم

ای رفته ز دل، راست بگو! بهر چه امشب

با خاطره ها آمده ایی باز به سویم ؟

گر آمده ایی در پی آن دلبر دلخواه

من او نیم او مرده و من سایه ی اویم

من او نیم آخر دل من سرد و سیاه است

او در دل سودا زده از عشق شرر داشت

او در همه جا با همه کس در همه احوال

سودای تو را ای بت بی مهر به سر داشت

من اونیم این دیده ی من گنگ و خموش است

در دیده ی او آن همه گفتار نهان بود

وان عشق شب آلوده در آن نرگس شبرنگ

مرموزتر از تیرگی شامگهان بود

من او نیم آری لب من این لب بی رنگ

دیری ست که با خنده ایی از عشق تو نشکفت

اما به لب او همه دم خند ه ی جان بخش

مهتاب صفت بر گل شبنم زده می خفت

بر من منگر تاب نگاه تو ندارم

آن کس که تو می خواهیش از من

به خدا مرد

او در تن من بود و ندانم که به ناگاه

چوندید و چه ها کرد و کجا رفت و چرا مرد

من گور وی ام گور وی ام بر تن گرمش

افسردگی و سردی کافور نهادم

او مرده و در سینه ی من این دل بی مهر

سنگی ست که من بر آن گور نهادم

                                            سیمین بهبهانی