بی تو برگی زردم...

خدای مهربونیا سلام

تو غبار بی کسی  مثل همیشه دلم هواتو کرده،دلی که حالا پر از هوای

مسمومه.

خیلی وقته دلم برات تنگ شده و می خوام برگردم،خیلی وقته ازت دورم و

سایه ی دستای مهربونت رو حس نمی کنم.

خدا جون می بینی که هنوز نتونستم چیزی رو فراموش کنم.شاهدی که تا

حالا درجا زدم و هنوز با کوچکترین تلنگری به هم میریزم.

عزیز مهربون

از بس چند وقته که دستاتو تو دستم نگرفتم وتو کوچه ی دلم پرسه نزدم که

حالا فقط یه ویرونه ازش مونده آخه هنوز حکمت کارهاتو نفهمیدم ودرک

نکردم و هنوزم دارم دور خودم می چرخم و سرگردونی هامو در پی می

کشم وشاید به قول آقا مجتبی من جای همه چیزو همه کس رو عوض

کردم و تورو بخشیدم به عشق...

آرام جان

از وقتی تو نیستی،همه چیز تو ذهنم به هم ریخته،خودم هم نمی دونم دارم

چی رو جستجو می کنم و زندگیم شده  یه کلاف سر در گم...

چه قد سخته تو خرابه های ذهنت دنبال آبادی بگردی؟!

چیزی که وجود نداره....

انگاری همه ی عقاید و دانسته هام به خاکستر تبدیل شدن و منم میون اون

خاکسترا با چشمای بغض کرده از میون اون همه درد دنبال روشنایی می

گردم.

همه چیز اینجا یا خاکستره یا خاکستری...پر ازحباب و توهم و سرابه..

من اینجا سردمه،جایی که هیچ هیزمی برای سوزوندن و هیچ ارزنی برای

به آتش کشیدن نیست.

می ترسم برای روشن کردن همه ی توهماتم آخر تن رو به آتش بکشم تا

شاید هاله ی غبار گرفته ی ذهنم روبا جسمم روشنی بخشم.

از وقتی با تو قهرم انگارتو یه بیابون بی آب و علف گیر کردم که فقط اون دور

دورا تلی از خاک  که نشون میده زمانی اونجا آبادی بوده دیده میشه.وقتی

نزدیک میرم و چشام به خاک و سنگ هایی که از دیوارها فرو ریختن می

افته  به نظرم اونجا آشنا میاد.انگار اونجا خونه ی مادر بزرگه ویه نفرشبیه

خودم وسط کوچه نشسته،جلوتر که میرم میبینم اون آدم خودمم که جسمم

رو وسط کوچه خاک کردم وآرام و سنگین مویه میکنم و سر قبری نشستم

که هیچ نشونی نداره...

اما نمیدونم به چه آمیدی؟؟؟؟

شاید موندم تا که رستاخیز بشه و سر از گور بردارم واونوقت آستینامو بالا

بزنم وبا دستای خودم دیوارهارو دوباره بسازم...

اما دریغ که توان ندارم و نمیتونم خودم رو از زیر اون همه سنگ و خاک بیرون

بکشم.خاک هایی که دستای ناتوان من قدرت تکون دادنشون رو نداره..

درونم پراز وحشتی غریبه،وحشتی که روحم رو تسخیر کرده،وحشتی که

خدا رو از یادم برده وباعث میشه از همه چیز و همه کس فرار کنم..

تو ذهنم قیامته همه جا رو تاریکی فرا گرفته و مرده ها از گورهاشون

برخواستن و با دستای خاکی و کرم زده شون به سمت من میان.دستایی

که میخوان منو با خودشون ببرن.

کم کم داره آتشفشون میشه تو وجودم.

من از تیرگی و سیاهی میترسم ومن اینجا خیلی تنهام،یکی از این تنهایی

منو بیرون بکشه.

من باید از خودم بگریزم.چرا کسی این گریز رو درک نمی کنه؟؟چرا تو

نیستی؟؟چرا هیچ روزنی من رو به تو پیوند نمیزنه؟چرا تو هم منو تو توهمم

رها کردی؟؟

خدای مهربون ازت گله دارم که چرا نشونه هات رو ازم گرفتی؟؟

خدای مهربون چرا سکوت کردی و دم نمیزنی؟چرا سرم داد نمی کشی که

بیدار شم؟خدا جون بعد از اون حس کردم که دنیام به آخر رسیده اما بی تو

همون دنیای به آخر رسیده رو هم ندارم انگاری بی تو برگی زردم به

هوای تو میگردم ......