فقط اگرتوبیایی

سهم تو در بودن من درست به اندازه سهم نبودن من است در خیال تو و این غمگین ترین حسرتی است که من مجبور به تحمل آنم پابه پای بی تویی تو به هر کجای بی تو که می رسم دردمندانه در می یابم که ساعتهاست از اینجا هم رفته ای حالا ،‌جای پاهای پیر تو ،‌تنها دوستان همیشه دلشاد من هستند و من چقدر به آنها حسودی می کنم چون دیده اند تویی را که رفته ای و پا بر دلشان گذاشته ای این روزها اما انگار دیگر تمام زمینها سنگی شده اند و من بی دوست و تنها شده ام * تو باز ،‌مثل همیشه با نسیم می رقصی و می روی من ،‌با باران می گریم و در خاک می شوم * اما انگار امشب هم فقط قرار است باران بیاید تا مسیرسیاه نگاه سرگردان مرا تا ستاره مان خط خطی کند تا من راه نگاه این ستاره را گم کنم همان ستاره ای که دوست داشتم تو هم آن را ستاره مان خطاب می کردی از شبی که تورفته ای ،‌ نمی دانم کجا به قول خودت به دنبال حقیقت این ستاره مثل من بی تو ،‌تنها همان ستاره ای که شبها با هم تماشایش می کردیم همان ستاره ای که هنوز با یاد آبی و مهتابی تو بیدار مانده تنها دلخوشی شبها و خلوتهای خسته من شده است و من در خلوتهای بی تو بی خودی خودم ،‌در هجوم خیال خوب تو آنقدر گریه کرده ام که دیگر امشب تمام آسمانهای بارانی شده حالا دیگر ، گریه هایم به جای آنکه نگاهم را شفاف کنند و دلم را صاف آسمان را هم تیره وخط خطی می کنند تا من راه نگاه این آخرین ستاره را هم گم کنم آسمان هم که بدون ماه و خورشید و ستاره دیگرآسمان نیست همین سقف کوتاه و سیاهی است که از همه جایش آب چکه می کند و آنقدر کوتاه است که دیگر حتی نمی توانم دستهایم را به اندازه دعا کردن بلند کنم آنقدر باران می آید که من مطمئنم اگر امشب می خواستی بیایی تا حالا پشیمان شدی ،‌لااقل باران بهانه غمگین و قشنگی است برای نیامدن امشب،‌ بهانه ات را باور میکنم مجبورم اما باور کن نمی توانم باور کنم که من تمام روزهای آفتابی را هم بیهوده زیر چتر سنگین انتظار تو نفس کشیده ام مگر نه که حقیقت همین احساس خلاص خالص عشق من و تو به باران بود ؟ مگر نه که من و تو عاشق باران بودیم ؟ * یادت هست بانو وقتی باران می بارید بهانه میکردیم باران را و بیرون می زدیم ؟ از همه دور می شدیم ؟ تنهایی ،‌خیابانهای خیس و خلوت را می پیمودیم ؟ و باران ،جای پاهای خاکی ما را پاک می کرد ؟ تا هیچکس نتواند دنبال ما بیاید . و ما ،‌من و تو ،‌بدون رد پایی حتی ،‌همیشه درست ترین را ه را می رفتیم ؟ و با خودمان در خودمان به مقصد می رسیدیم . * حالا نمی دانم چه اتفاقی برای آفتاب و آب، آسمان وباران ،‌نگاهها و ستاره ها افتاده است . که همین باران که قشنگ ترین بهانه تنها بودن من وتو بود . حالا غمگین ترین بهانه نیامدن تو شده است . باران که باران است هنوز ،‌ تو که همان خدای خوب آرامش خستگیهای من هستی که هوای نفسهایت هنوز هم یاد بهار را حتی در شبهای بی تاب و پرتب من بیدار نگاه داشته است پس حتما دیگرمن ‌،سهمی در خیال تو ندارم تو درست گفته ای ، تا باران دوباره باران شود و خیابان تنها نماند فقط نبودن یک من کافیست اما باور کن نمی شود که تو نباشی ،‌ تو که نباشی ،‌خیابانها خود را از سرراهها کنار می کشند و همه جا بن بست می شود بن بست ها سر به زیر می اندازند و آرام ترانه باران را با سوت می زنند و اشک من ،‌مثل امشب همه آسمانها را ابری می کند . ... امشب دل من گرفته است ،‌مثل دل آسمان ‌،مثل دل خیابان انگار تو را برای همیشه از همه ما گرفته اند ،‌ از من ،‌ از اسمان ،‌از شبهای بی تو تنها ،‌ از خیابانهای خوبی که فقط با تو به مقصد می رسیدند بخاطر من نه ‌،به خاطر اسمان و باران و دل خیابان بیا - قول می دهم اگر بیایی حتی مسیر نگاهت را بهم نزنم - حتی اگر بخواهی تورا با باران و خیابان هم تنها می گذارم - و فقط از پشت پلک پنجره ها پاهای پر از شکوفه ات را نگاه میکنم تا مسیر ستاره ام را پیدا کنم همان ستاره ای که رد نگاه مهتابی تو برآبی چهره اش هنوز تا همیشه پیداست ... آه که چقدر دلم برای صدای قدمهای تو تنگ شده شبها شبیه حسرتهای نگاه بی تو همیشه تنها و سیاه من هستند وروزها به امید پرواز در پرهای آفتابی نگاه تو اگر بیایی آسمان دوباره ابی می شود و همه چیز سرجای خودش بر میگردد حتی حسرتهای همیشگی من فقط اگر تو بیایی...